دل شکستی دارد از معموره بر هامون زنید

چینی مو دار ما را بر سر مجنون زنید

از خمار عافیت عمری ست زحمت می کشیم

جام ما بر سنگ اگر نتوان زدن در خون زنید

آه از آن شبنم که خورشیدش نگیرد در کنار

تا عرق دارد جبین بر شرم طبع دون زنید

سرو این گلزار پر شهرت نوای بی بری ست

بی نقط چند انتخاب مصرع موزون زنید

خال مشکین نیز با چشم سیه هم نسبت است

ساغر می گر نباشد حبی از افیون زنید.

بی تمیزی این زمان مضراب ساز عالم است

جای نی چندی نفس بر رشتهٔ قانون زنید

هیچکس را ذوق تفتیش کسی منظور نیست

نعل بی مقصد روی حیف است اگر واژون زنید

عالمی دارد خرابات تأمل در بغل

خم گریبان ست بر تدبیر افلاطون زنید

دیدهء عبرت نگاهان ازکواکب نیست کم

بخیه ها بر جامهٔ عریانی گردون زنید

کر نفس دزدد هوس تشویش امکان هیچ نیست

ای گهرها مهر بر طومار این جیحون زنید

مجلس اوهام تا کی گرم باید داشتن

یک شرر شوخی بس است آتش درین کانون زنید

غافلان باید ز شمع آموخت طور عافیت

یک دو ساعت سر به جیب ازخود قدم ببرون زنید

وعدهٔ دیدار تا فردا قیامت می کند

فال بینش مفت فرصتهاست گر اکنون زنید

ناله می گویند تا آن کوچه راهی می برد

تا نفس باشد چو بیدل بر همین افسون زنید